1. Dziecko przychodzi obejrzeć przedszkole.

To bardzo ważny etap. Staramy się, by mogło to uczynić kiedy nie ma dzieci, poza godzinami pracy przedszkola – chodzi o to, by dziecko znało przestrzeń i miało czas na poznanie jej bez dodatkowych trudnych bodźców.

2. Dziecko – zgodnie ze swoimi potrzebami oraz możliwościami rodzica – wchodzi w grupę.

Pierwsze wejście może trwać tylko godzinę. Albo być tylko z rodzicem. Albo od razu na cały dzień. Te kwestie są całkowicie indywidualne, są wypadkową temperamentu dziecka, rodzaju więzi z rodzicami, dotychczasowych doświadczeń.

Nie stawiamy sobie żadnych limitów czasu, bo one się nie sprawdzają. Adaptacja odbywa się we współpracy dziecka, rodziców i przedszkola, dlatego jej wszystkie fazy, trudności, kryzysy są monitorowane i omawiane na bieżąco, a wszystkie działania w jej ramach prowadzone w porozumieniu lub wspólnie.

Przed początkiem roku szkolnego z pewnością zorganizujemy również kilka dni adaptacyjnych – zachęcamy do śledzenia aktualności i naszego profilu na FB!

Zatem zapraszamy. Na sali z pewnością zmieści się też mama czy tata. Sprawdź sobie, drogi rodzicu, czy tego właśnie chcesz, czy masz na to czas i chęć, i jeżeli tak – przebywaj na sali z dzieckiem. Rozmawiajcie jednak o tym, że to stan przejściowy – niezależnie od tego, jak długo miałby on trwać. W przedszkolu bardzo istotnym elementem działań edukacyjnych i wychowawczych jest uczestniczenie w procesie grupowym, i tę świadomość w sytuację adaptacyjną wnieść musi rodzic. Chcę żebyś poczuł się na tyle bezpiecznie, żebyś zaczął bawić się z innymi dziećmi i dorosłymi. W tym (dniu, tygodniu, miesiącu) mogę z Tobą zostawać dłużej, ale chcę, żebyśmy wykorzystali ten czas do wspólnego poznawania przedszkola.

Dla przedszkola rodzic z dzieckiem na sali jest sygnałem, że adaptacja trwa. Jednocześnie obserwujemy jej postępy, i może zdarzyć się sytuacja, w której zasugerujemy rodzicowi inne rozwiązania niż te które stosuje. Nie robimy jednak takich rzeczy przemocą, nie wprowadzamy rozwiązań za rodzica, a jedynie we współpracy.

Dlatego największą pracę do wykonania mają rodzice – o adaptacji i zostawaniu w przedszkolu trzeba rozmawiać. Trzeba mówić dużo o tym, dlaczego uważacie że to dobry pomysł.

Staramy się – i także polecamy to rodzicom – nie udawać że przedszkole jest cudownym miejscem, gdzie jest cały czas miło – wówczas pierwsza trudna sytuacja kompletnie burzy ten wizerunek, a tym samym – wiarygodność mówiącego.

Śmiało można stosować zwroty mówiące o zaufaniu rodzica – mi podoba się to przedszkole, bo można w nim robić to i to (chodzić do lasu, wyrażać własne zdanie, okazywać trudne emocje, bawić się, podejmować decyzje), czy na przykład wybraliśmy to przedszkole dla Ciebie, bo wiemy że tutaj zwraca się uwagę na te same sprawy, które ważne są dla nas jako rodziców.

Dzięki tej rekomendacji dziecku łatwiej jest zrozumieć rozłąkę i budować relację z osobami w przedszkolu.

Jeżeli naprawdę nie możemy się pozbyć lęku, to także powiedzmy dziecku. W związku z faktem, że ono i tak go wyczuwa, wiarygodność rodzica wzrasta. Wystarczy powiedzieć też mam tremę (też się boję, denerwuję), ale wiem że to dobra decyzja.

Jeżeli jednak sami nie wiecie, czy to dobra decyzja, nie udawajcie przed dzieckiem że jest inaczej. Nie chodzi oczywiście o wprowadzanie go w meandry Waszych problemów decyzyjnych, tylko o niekłamanie że jest inaczej. Jeżeli nie jesteście pewni, a jednak posyłacie dziecko, zachęcamy by mówić o tym, dlaczego jednak się decydujecie – mi też trudno z myślą że nie będziemy razem. Ale muszę wrócić do pracy i postarałam się, żeby znaleźć dla Ciebie jak najlepsze miejsce.

Uwaga – nie obciążamy dziecka wątpliwościami (bo będzie je po partnersku niosło, i niestety zapomni się bawić), a informujemy o uczuciach. Dziecko nie ma nic do zrobienia w związku z tym.

Płacze, bo rozstaje się z najważniejszą osobą na świecie. Nie ma „dorosłego” poczucia czasu, więc nie wie na jak długo. Płacz w pierwszych miesiącach jest zupełnie naturalny (później wciąż może się zdarzać, choć powinien sporadycznie – dorośli też nie zawsze mają cudowny nastrój o poranku). Płacz jest najprostszym komunikatem o emocjach. To miejsce na to, by powtórzyć wszystkie wspierające komunikaty. To także sytuacja, gdzie pojawia się miejsce na to, by rodzic poczuł własną granicę – czy mogę zostawić płaczące dziecko? Czy mam pewność że dam sobie radę?

My zapewniamy, że damy radę z tym stanem, bo mamy dla niego pełne zrozumienie – ale to rodzic musi mieć pewność, że choć jest mu trudno, to ufa i chce wyjść. Jeżeli będzie uciekał – czyli próbował wyjść niepostrzeżenie, wyjść tylko dlatego że nie wie co powiedzieć, żeby nie zmierzyć się z trudnymi emocjami dziecka i własnymi – uspokojenie takiego płaczu będzie faktycznym obciążeniem emocjonalnym dla dziecka, i może położyć się cieniem na jego zaufaniu do placówki, a nawet rodzica.

 

Wszelkie wątpliwości na każdym etapie można rozwiewać rozmawiając z personelem – jesteśmy otwarci na dialog, na pytania, i na Wasze rozwiązania – w końcu chodzi o Wasze dzieci, i jesteście najlepszymi ekspertami w ich kwestii!