Lisiczka Julia lubi grać z babcią. Ostatnio najchętniej grają w bierki. Bierki to taka gra,
w której na stole rozsypuje się garść zebranych w lesie patyków, a potem ostrożnie wyjmuje jeden po drugim, tak by reszta patyków pozostała nietknięta. Wygrywa ten gracz, który zbierze więcej patyków.
Babcia i Julia świetnie się przy tej grze bawią, ale pewnego dnia Julii długo nie udawało się wyjąć żadnego patyka. Wpadła w złość, zrzuciła patyki na podłogę i rozpłakała się głośno.
– Głupia jest ta gra! – wykrzyknęła. – Nie chcę w nią grać! Nigdy mi się nie uda! Nigdy nie wygram!
Babcia poczuła zagubienie i bezradność, bo widziała złość ukochanej wnuczki i zrobiło jej się smutno: zwykle przyjemna i spokojna zabawa skończyła się krzykiem i rozsypanymi patykami. Babcia wzięła głęboki oddech, zamknęła na chwilę oczy, by poczuć siebie i swoje ciało, sprawdziła, co dzieje się w jej sercu i jakie ma myśli.
– Nigdy mi się nie uda! – krzyczała Julia, a po policzkach płynęły stróżki łez. – Nigdy nie wygram tej gry!
– Juleczko – zaczęła cierpliwie babcia – gdy powtarzasz: „Nie uda mi się”, „Nigdy mi się nie uda”, to twoja głowa i twoje serce wierzą w to, że ci się nie uda. I nawet jeśli bardzo się starają, to im nie wychodzi, bo słowa: „nie uda się” zabierają im chęć do działania. Słowo „NIE” powoduje, że twoje ciało, serce i myśli nie potrafią osiągnąć tego, czego chcesz.
Julia nagle przestała płakać.
– To, co mam mówić? – zapytała, a babcia uśmiechnęła się i powiedziała:
– „Umiem!”, „Potrafię!”, „Udaje mi się!”. To ty decydujesz o tym, co mówisz i jak myślisz. Jeśli myślisz, że się nie uda, to się nie uda. Jeśli myślisz, że ci się uda, to szybko okaże się, że potrafisz, jeśli tylko będziesz ćwiczyła.
Oczy Juli, jeszcze wilgotne od łez, rozbłysły ciekawością i zrobiły się duże i okrągłe.
– Umiem! Potrafię! – powiedziała i uśmiechnęła się, zbierając patyki z podłogi i rozsypując ponownie na stole. – „Umiem! Potrafię!” – powtarzała w myślach. „Umiem! Potrafię!” – słyszała w głowie swój głos, a jej serce uspokajało się. I znowu: „Umiem! Potrafię!” – szeptała, a jej ciało stawało się spokojne i zrelaksowane. Nie czekała długo – udało jej się zebrać 3 patyki z rzędu, nie poruszając reszty. „Brawo!” – jej serce podskoczyło radośnie. W myślach wciąż brzmiało: „Umiem! Potrafię! Udało się!”.
– Teraz ty, babciu! – Powoli i z wyczuciem babcia zebrała jeden patyk i… ach, następny poruszył całą patykową konstrukcję.
– Babciu! – krzyknęła Julia. – Umiesz i potrafisz! – Babcia uśmiechnęła się. Bardzo lubiła grać z Julią, nawet wtedy, gdy nie udawało jej się wygrać. Jej serce cieszyło się z czasu spędzonego z wnuczką, a także z tego, że może zrobić coś przyjemnego i radosnego zamiast codziennych zajęć, od których lubiła odpocząć.